Yaz bitti, ‘kışöncesi-sonbahar’ geldi. İçe dönme zamanı artık. Yazın yolculuklar yaptık bol bol. Gezdik, deniz-dağ, kent-köy… İçimizde de keşfedilmeyi bekleyen nice yerler var. Bir kılavuz lazım bu yolculuk için. İnsanın kılavuzu duygular. Hüzün insanın dışa aktardığı enerjiyi azaltır. İçe doğru yürü, sorgula der. Nereden geldin, nereye doğru gidiyor ruhun? Hayatta neler eksik kalıyor neler gerekenden
Sinemada Naim filmini izliyorum oğlumla, karanlık, filmin içine girdik ilk andan itibaren. Bir sahnede Naim evden ayrılırken annesi uğurluyor, bu gidişte ayrılık uzun sürecek, bel ki de görüşemeyecekler bir daha, ikisi de biliyor ama söylemiyorlar, herkes içine akıtmaya çalışıyor gözyaşını. Duygulara gem vurulmaya çalışılan bir vedalaşma sonrası Naim arabaya biniyor ve birkaç metre sonrasında dayanamayıp
Soğuktu, sisliydi, karanlıktı kış geceleri, hiç bitmeyecek sandık bazen… Aydınlık, ılık, berrak sabahlara uyandık sonunda. Daha içe dönüktük, aradık içimizde dünü ve yarını. Ne bulduk bilmem ama sıkıldık bundan. Boş verdik şu günlerde aramayı, Yeşeren doğaya saldık yarını, kuşların şarkılarına bıraktık dünü. Hatırladık ki geçici işte her şey, hak ettiği kadar değer ver yeter. Doğa
Bahar geldi… Aynı yerdeyim, şehir aynı, mahalle aynı, ev aynı… Ruhumda bir devinim olmadı nedense. Göçmedim acaba ondan mı? Göçebe genlerim sıkıldı mı bu durağanlıktan? Kanatlarımı açsam göçmen bir kuş misali süzülebilsem yeni yerlere, Yüklesem yükümü atıma, göçsem mi yaylalara bir Yörük gibi? Ama şehirdeyim göçmek zor bir yerlere, kanadım da yok açacak. Cemre bile
Çağımız hastalıklarından bu fikrî sabitlik. Takıntılı bir şekilde saplanıp kalma hali bir düşünceye. Takım tutar gibi düşüncelerin, fikirlerin taraftarı olma hali. Tartışmaya kapalı ya da öfkeli karşıt fikirler karşısında. Sen şusun, busun diye hemen damgalama hali kendi gibi düşünmeyeni. Dünyanın değiştiği, zamanın akıp gittiği bir yerde durup inanmama değişime. Sanki Allah kelamı gibi savunma kendi
Sarı, turuncu ve nice renklerle bezenmiş yollar, Çıtır çıtır sesler çıkıyor yürüdükçe. Dökülen yaprakların son ikazları belki de bu sesler… Gökyüzünde de bir telaş var, göçüyor kuşlar. Rüzgarın şarkısı daha sesli artık, Koro halinde eşlik ediyor her mahlukat ve diyor ki ‘ göç vakti geldi…’ İnsan da göçer bir canlı, ama unutur eski dünyasını. Vardır
Yıl 1980, aylardan Eylül, yaşım dört. O yaşlara ait çok az anıyı hatırlayabiliyorum. Gazete okurken ‘Muzaffer İzgü öldü’ haberi bazı resimleri canlandırdı zihnimde. Köydeyim, sabah vakti ocağı yakmış annem, Vakit erken ama daha garibi odun yerine kitaplar yığılmış ocağın önüne. ‘Anne ne yapıyorsun?’ diye sordum. ‘Darbe olmuş, jandarma köye gelecekmiş’ dedi. Ne dediğini tam anlamadım,
Günümüzün hastalıkları arasında psikiyatrik bozuklukların oranı hızla artmaktadır. Bu bozuklukların tedavisinde etkin olan psikoterapi yönteminin önemi de paralel olarak artıyor haliyle. Psikoterapi kişilerin yaşadıkları duygusal çatışmaları çözümlemeyi, gerginlik, kaygı ve üzüntü gibi duyguları azaltmayı, davranışsal sorunların çözümünü, ruh sağlıklarının geliştirilmesi ve korunmasını amaçlayan tekniklerin genel adıdır. Tanımı gereği psikoterapinin başlangıç tarihini insanlığın ilk yıllarına götürmek
Ben severek tutarım orucu, huzuru başkadır. Tutmayana üzülürüm sadece, yaşayamadığı için bu hazzı. Ama bazıları tutmayana öfkeli nedense? Yok sokak ortasında yiyormuş, yok saygısızmış falan… Bunlar genelde orucu yük görenlerde olan duygular sanki. Ben bu yükü taşıyorum o niye taşımıyor misali tepkiler. Tutmayanlar, tutamayanlar, hastalar, farklı dinde olanlar…nasıl ayıracaksın bunu? Vardır herkesin bir din anlayışı,
Ahlakın vikipedi de yer alan tanımı: ‘Ahlak, kelimenin en dar anlamıyla, neyin doğru veya yanlış sayıldığı (sayılması gerektiği) ile ilgilenir. Terim genellikle insanların (subjektif olarak) çeşitli davranışlarının yanlış veya doğru oluşunu belirleyen bir yargı ve ilkeler sistemi kavramı ve/veya inancı için kullanılır.’ Ahlak her toplum için olduğu gibi bizim içinde önemlidir. ‘Ben güzel ahlakı tamamlamak